Download Greek Fonts            Κατεβάστε ελληνικές γραμματοσειρές

Ποιήματα από τη συλλογή "ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ".

Η σελίδα ενημερώθηκε πρόσφατα ( 10-1-2012 ) 

έχουν προστεθεί  μερικά επιπλέον ποιήματα.

ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

Αναδύεσαι

Μικρές θαλασσινές σταγόνες,

τέλειες διαφανείς σφαίρες,

μόλις που αγγίζουν την επιδερμίδα σου.

Το μέλλον γίνεται αμέσως ορατό.

Ο ήλιος διαθλάται θυμωμένος.

Χιλιάδες μικρές ακτίνες αστράφτουν

σε κάθε σημείο του γυμνού σου κορμιού,

για να θαμπώσουν τους ασεβείς.

Ο Απόλλωνας οργίστηκε.

Η μαντική του τέχνη

διαμοιράζεται.

Σύντομα οι σταγόνες χάνονται.

Στη θέση τους απομένουν

μικρές λευκές τελείες.

Η φράση έμεινε μετέωρη ...

Οι τελείες αφήνουν ανοιχτά τα ενδεχόμενα.

Το μέλλον ξανάγινε πολυσήμαντο.

Η νύχτα θα τονίσει την λευκότητα,

προκαλώντας το κόκκινο των χειλιών.

Κάποιο ανύποπτο φιλί

θα σβήσει την αβεβαιότητα.

Τώρα η φράση έκλεισε.

Όλα είναι πάλι σίγουρα

μέχρι το επόμενο πρωί.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Πρέπει να φύγω είπες

Και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε.

Ένας διάφανος πάγος απλώθηκε στην χλιαρή νύχτα.

Το φεγγάρι δεν ήξερε αν έπρεπε να συνεχίσει

τον δρόμο για τη θάλασσα.

Τα αστέρια σταμάτησαν να λαμπυρίζουν,

το φως τους έμεινε παγωμένο, ακίνητο.

Ένα χαμόγελο που δεν πρόφτασε να κρυφτεί,

τριγύριζε αμήχανο

ανάμεσα μας.

Οι φωνές των περαστικών

ακούγονταν πια από πολύ μακριά.

Είχες ήδη φύγει,

όταν ακούμπησες με αμηχανία

τα δάχτυλα στο τραπέζι.

Ποιο τραπέζι; ποιο χέρι;

Ποιο το πριν και ποιο το μετά;

Ερωτήσεις αιωρήθηκαν στον υγρό αέρα.

Δεν περίμενα απάντηση

και συνέχισα να σου μιλώ,

ενώ ταξίδευες μόνη μέσα στη νύχτα.

Πόσο γρήγορα περνούν οι στιγμές, σκέφτηκα.

Και τώρα γιατί είσαι πάλι εδώ

ενώ έχεις φύγει πια από ώρα;

Αναστράφηκε για λίγο ο χρόνος.

Τα ερωτηματικά

πολλαπλασιάστηκαν.

Ποια η έννοια του τώρα,

είχες αναρωτηθεί κάποτε

Οι στιγμές που ζούμε είναι τομές,

με λεπτό μαχαίρι,

στο χωροχρονικό συνεχές,

σου είχα πει.

Όμως ποιος κρατάει το μαχαίρι;

Και γιατί μερικές φορές

οι τομές πονούν αφόρητα;

Όταν ξανακοίταξα την θάλασσα

το φεγγάρι είχε στρώσει τον δρόμο

περιμένοντας τους οδοιπόρους του.

Χιλιάδες αστέρια λαμπύριζαν,

αλλά ο Δίας κοιτούσε ακόμη παγωμένος,

ακίνητος.

Η νύχτα ίσως είχε πια τελειώσει.

Ίσως όμως και μόλις τώρα να άρχιζε.

Η ΝΥΧΤΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Το ποίημα είχε ήδη φύγει,

να εκτεθεί στην αδιαφορία, στην χλεύη,

και ίσως στη συγκίνηση των δρόμων.

Η νύχτα έξω φαινόταν κατασκότεινη.

Το σκοτάδι είχα βαθύνει ξαφνικά .

Ένα τεράστιο κενό πλανιόταν γύρω.

Παράξενη νύχτα.

Πικραμένη νύχτα ...

Περίμενα λίγη ώρα ακόμη στο σκοτάδι,

τάχα ότι θα εύρισκες το ποίημα

και θα απαντούσες.

Περίεργο πως καμιά φορά το όνειρο

διεισδύει στην πραγματικότητα απρόσκλητο.

Ακου τώρα,

να τύχει λέει να βρίσκεσαι την ίδια ώρα,

ώρα κοντά στο χάραμα,

στο δίκτυο.

Και να διαισθανθείς ότι υπάρχει το μήνυμα,

και να ανοίξεις το γραμματοκιβώτιο ...

και μετά να συγκινηθείς, λέει,

και να γράψεις ένα γράμμα γεμάτο τρυφερότητα.

Και τότε,

να ανατραπούν όλα τα δεδομένα της νύχτας.

Να γυρίσουμε, λέει, πίσω στην αρχή της βραδιάς.

Και να έρθεις, αυτή τη φορά, χαμογελαστή από το τηλεφώνημα,

και να ζητήσεις να κατέβουμε στην αμμουδιά.

Γιατί το φεγγάρι, λέει,

μόνο για δυο τρεις νύχτες ακόμη

θα μας έφτιαχνε τον δρόμο του στην θάλασσα,

και όποιος ήθελε να τον ακολουθήσει,

έπρεπε να βιαστεί.

Και μετά

όταν πια θα είχε ξημερώσει,

θα βλέπαμε τα πόδια μας βουτηγμένα στο χρυσάφι,

και δεν θα ξέραμε πως να τα κρύψουμε,

να μην καταλάβουν οι άλλοι,

πως όλη νύχτα αλητεύαμε

στους δρόμους του φεγγαριού.

Και ήταν, λέει,

ένα από τα πιο όμορφα ξημερώματα

αυτού του κόσμου,

και έτυχε σε μας να το ζήσουμε.

Ήταν, λέει ...

μα έξω η νύχτα προχωρούσε αμείλικτη,

και έφευγε.

Και το γραμματοκιβώτιο παρέμενε

απελπιστικά άδειο.

Και μετά ο ύπνος που αργούσε,

γιατί δεν είχε λόγο πια να έρθει,

μιας και του είχαν φύγει όλα τα όνειρα.

Και τι να κάνει ο ύπνος

χωρίς όνειρα.

Και αργά αργά

ξημέρωσε η τελευταία μέρα του Αυγούστου.

ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΥΠΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΝ!!